Korte biografie
Manou Lourens is herstelexpert niet-aangeboren hersenletsel (NAH) en complex trauma, spreker, coach en consultant. Zij werkte als verandermanager binnen de overheid, maar liep verschillende hersenschuddingen op waardoor zij haar baan kwijtraakte en zorgafhankelijk werd. In haar zoektocht naar hulp werd Manou meerdere keren verkeerd gediagnosticeerd. Het medisch, spiritueel en narcistisch misbruik dat zij doormaakte leidde tot post-traumatische stress klachten, totdat zij ervoor koos om de regie over haar eigen leven en gezondheid terug te pakken. Manou deelt haar verhaal om bewustwording te creëren rondom de onzichtbare gevolgen van niet-aangeboren hersenletsel en complex trauma en om anderen te laten weten dat herstel vaak (pas) mogelijk is, als we leren luisteren naar de signalen van ons lichaam.
"Thuiskomen bij onszelf gaat over het leren luisteren naar de signalen van ons lichaam en het doorvoelen van onze emoties".
Ben jij nieuwsgierig geworden naar meer?
Lees hieronder dan mijn langere (en meer persoonlijke) verhaal!
Ik ben Manou Lourens.
Ik ben spreker, schrijver, coach en consultant. Ook ben ik een dochter, een zus en een moestuinierder. Daarnaast ben ik een Weegschaal, een 2/4 Sacral Generator in Human Design en herstelexpert op het gebied van niet-aangeboren hersenletsel en complex trauma. En alhoewel dit laatste misschien wat zwaar klinkt, ben ik ook daar ontzettend trots op. Omdat ik deze ervaringen nu inzet om anderen te ondersteunen op hun weg naar herstel. Oftewel deze gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat ik nu vooral - en bovenal, mezelf ben en ken.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Officieel gezien begon mijn reis 34 jaar geleden toen ik met 27 weken en 4 dagen ter wereld kwam. Voor de snelle rekenaars .. dat is inderdaad 3 maanden te vroeg. Het was dan ook een wonder dat ik het overleefde en dat ik zonder problemen de basis- en middelbare school doorliep. Hierna ging ik studeren in Rotterdam en in 2013 behaalde ik mijn Master Cultural Economics and Entrepreneurship. Na de nodige omwentelingen op werkgebied ging ik aan de slag als verandermanager binnen de overheid.
Van officieel naar officieus. Want officieus begon mijn reis eind 2017 toen ik bij een fietsongeluk een zware hersenschudding opliep. Na maanden in de donkere slaapkamer van mijn ouders gelegen te hebben vanwege onder andere overgevoeligheid voor licht en geluid, ging ik gewapend met oordoppen en zonnebril weer terug naar Amsterdam, waar ik op dat moment woonde.
Toen bleek dat de klachten bleven aanhouden werd er post-commotioneel syndroom (PCS) vastgesteld. Hetgeen inhoudt dat de klachten veroorzaakt door een hersenschudding, niet vanzelf meer overgaan. Inmiddels weet ik uit ervaring dat veel artsen en therapeuten niet genoeg kennis in huis hebben om een hersenschudding (inclusief whiplash klachten) te behandelen. De adviezen “doe maar gewoon rustig aan en dan gaat het vanzelf wel weer over” of “het is alleen maar angst, ga er maar gewoon doorheen”, hebben in ieder geval niet geholpen. Deze adviezen hebben er bij mij zelfs voor gezorgd dat mijn klachten steeds erger werden.
In de periode van 2017-2019 heb ik nog een aantal hersenschuddingen opgelopen en omdat de eerste hersenschudding nog niet over was, konden de hierop volgende burn-out en depressie niet uitblijven. Naast dat ik het vertrouwen in mijn lichaam (en geest) had verloren, raakte ik mijn baan kwijt en ook het merendeel van mijn vrienden.
De grootste crash vond echter pas eind 2020 plaats toen ik door een medische misser (oftewel een verkeerde diagnose) haast werd opgeslokt door de GGZ. Op dat moment werd ik mij bewust van het medisch, spiritueel en narcistish misbruik dat ik doormaakte. De beslissing om uit deze vicieuze cirkel van onderdrukking en (machts)misbruik te stappen was de zwaarste, maar beste keuze die ik ooit heb gemaakt.
Pas toen ontstond er ruimte om alle traumatische ervaringen die ik sinds 2017 (maar ook daarvoor) had verzameld, te gaan verwerken met behulp van een geregistreerd GZ-psycholoog. Toen de diagnose PTSS werd vastgesteld was dat voor mij een verademing. Dit betekende dat er in de kern niks mis met mij was, maar dat mijn omstandigheden ervoor hadden gezorgd dat mijn autonome zenuwstelsel te lang in overlevingsmodus had gestaan.
Zoals gezegd ben ik er trots op dat ik mezelf nu herstelexpert mag noemen. Want alles wat ik heb meegemaakt heeft mij gevormd tot wie ik vandaag de dag ben. Daarnaast ben ik ontzettend dankbaar voor de gespecialiseerde professionele hulp die ik heb mogen ontvangen en voor de support van mijn familie en vrienden. Maar ik ben ook dankbaar voor mijn eigen doorzettingsvermogen, want uiteraard heb ik zelf de keuze moeten maken (en de stappen moeten zetten) om tot hier te komen.
Ben ik op alle niveaus alweer volledig hersteld? Het antwoord op deze vraag is nee. Want herstel van niet-aangeboren hersenletsel heeft tijd nodig en volledig herstel is niet gegarandeerd. Daarnaast moeten emotionele en oude pijnen eerst losgelaten (kunnen) worden. Maar ik geloof ook dat een gereguleerd zenuwstelsel en een groei-mindset een wereld van verschil kunnen maken in hoe we met onze zogenaamde "nooit meer te verbeteren" diagnoses omgaan.
Het feit dat ik nu mijn verhaal met de wereld deel is daarin al een ontzettend grote stap vooruit. En het voelt soms nog steeds als een droom die uitkomt. Als mensen weer hoop voor de toekomst ontwikkelen nadat ze mijn verhaal hebben gehoord. Of wanneer iemand echt voor zichzelf durft te kiezen na een aantal coachingsgesprekken. Of als ik mijn ervaringdeskundigheid in mag zetten om meer bewustwording te creëren binnen de vaak aan regels gebonden reguliere gezondheidszorg. Dat is waar ik het voor doe.
Oftewel doordat ik de diepste dalen en donkerste donkerte heb gezien, ben ik niet bang meer voor mijn mens-zijn.
